| Opis: |
Budynek wzniesiony w 1841 r. według projektu Antonia Corazziego dla Gimnazjum Realnego. W l. 1862-1869 mieściła się tu Szkoła Główna Warszawska, polska uczelnia, która przejęła tradycję Królewskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Dlatego też budynek nosi historyczną nazwę Szkoły Głównej, co upamiętnione jest tablicą nad głównym wejściem.
Gmach zaprojektowano na planie podłużnego prostokąta. Główne wejście usytuowane jest dość nietypowo, w zachodnim, krótszym boku budynku. Pod względem wyrazu architektonicznego budynek miał on przypominać świątynię grecką. Portyk imitowały pilastry o głowicach jońskich i toskańskich ustawione na wysokim cokole i wspierające fronton. W trójkątnym polu tympanonu umieszczona została płaskorzeźba przedstawiająca Arystotelesa z uczniami. Odwołanie było celowe i miało przywodzić na myśl Lykeion (Liceum), czyli szkołę prowadzoną przez Arystotelesa w Atenach w IV w. p. n. e. W czasach Szkoły Głównej do budynku na zajęcia uczęszczali Henryk Sienkiewicz i Bolesław Prus, a także wiele innych postaci, które wniosły znaczący wkład w życie polskiej społeczności. W okresie Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego w budynku znajdowały się pracownie biologiczne, w których pracował Michaił Cwiet, rosyjski botanik, wynalazca chromatografii. Upamiętnia go tablica na bocznej (północnej) elewacji.
Gmach nie ucierpiał podczas II wojny światowej. Obecnie w budynku mieści się Wydział Archeologii UW.
Oprac. Krzysztof Mordyński, Muzeum UW
|
