MM -Moduł metodyczny - Animator kultury i doradca edukacyjno-zawodowy w społeczeństwie wielokulturowym

obowiązkowe

Celem Modułu Metodycznego jest wprowadzenie studentów specjalności Animator kultury i doradca edukacyjno-zawodowy w społeczeństwie wielokulturowym w obszar praktycznych umiejętności związanych z diagnozą, przygotowaniem i realizacją projektów animacyjnych i zadań doradczych oraz rozwijanie kompetencji interpersonalnych.

Kluczowymi celami kształcenia w Module metodycznym są:

- zrozumienie wagi kompetencji społecznych, kompetencji badawczych i dydaktycznych w praktyce pedagogicznej w społeczeństwie wielokulturowym, metoda naukowa i jakie ma znaczenie w refleksji i praktyce pedagogicznej,

- opanowanie umiejętności wykorzystania współczesnej wiedzy z zakresu pedagogiki, dydaktyki, psychologii społecznej i socjologii w analizowaniu, projektowaniu i realizacji projektów animacyjnych i zadań w zakresie doradztwa edukacyjno - zawodowego w zróżnicowanych grupach wielokulturowych.

E. Kędracka –Feldman Ewa, Aktywizować ? Ależ to całkiem proste : wybrane metody i techniki aktywizacji uczniów, Warszawa 1999.

S. Mieszalski, Aktywizować uczniów –co to znaczy? w: Pedagogika w pokoju nauczycielskim, red. Krzysztof Kruszewski, Warszawa 2000

T. W. Nowacki, Aktywizujące metody w kształceniu, Warszawa 1999.

G.Petty, Nowoczesne nauczanie, Sopot 2010.

R. B. Adler, L. B. Rosenfeld, R. F. Proctor II, Relacje interpersonalne. Proces porozumiewania się, Poznań 2006.

Mosty zamiast murów: podręcznik komunikacji interpersonalnej, red. J. Stewart, PWN, Warszawa 2010.

Z. Nęcki, Komunikacja międzyludzka, Antykwa, Kraków 2000.

J. Szmagalski, Przewodzenie małym grupom - działania grupowe, CAK, Warszawa 1998

K. W. Vopel, Poradnik dla prowadzących grupy. Teoria i praktyka zabaw integracyjnych, Jedność, Kielce 1999.

E. Kędzior-Niczyporuk (red.), Wprowadzenie do pedagogiki zabawy, KLANZA, Lublin 1998.

K. Vopel, Zakłócenia, blokady, kryzysy. Eksperymenty i ćwiczenia do nauki i pracy grupowej, Jedność, Kielce 2005.

M. Legumi, Techniki i sposoby animowania grup, Jedność, Kielce 2007.

M. Verfurth, Prowadzenie grup dziecięcych i młodzieżowych, Jedność, Kielce 2001.

M. Leary, Wywieranie wrażenia na innych. O sztuce autoprezentacji, Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne, Gdańsk 2010.

P. Hartley: Komunikacja w grupie, Poznań 2000;

K. Jedliński: Trening interpersonalny, W.A.B. Warszawa 2000;

M. L. Knapp, J. A. Hall: Komunikacja niewerbalna w interakcjach międzyludzkich, Wrocław 2000;

H. Retter:, Komunikacja codzienna w pedagogice, Gdańsk 2004.

A. Cenini, Załogo, co znaczy ta cisza?. 35 technik animacji dyskusji w grupie, Jedność, Kielce 2003

M. Silberman, Metody aktywizujące w szkoleniach, Oficyna Ekonomiczna, 2004.

E. Brudniak, A. Moszyńska, B. Owczarska, Ja i mój uczeń pracujemy aktywnie. Przewodnik po metodach, Oficyna Wydawnicza Nauczycieli, Warszawa 2002.

P. Fortuna, Studium przypadku w praktyce szkoleniowej, GWP, Gdańsk 2010.

D.W. Johnson, Podaj dłoń, Polskie Towarzystwo Psychologiczne, Warszawa 1992.

A. Kozak, M Łaguna, Metody prowadzenia szkoleń czyli niezbędnik trenera, GWP, Gdańsk 2009.

M. Łaguna, Szkolenia. Jak je prowadzić, by..., GWP, Gdańsk 2008.

E Wójcik, Metody aktywizujące w pedagogice grup, Rubikon, Kraków 2008.

U. Baer, Gry dyskusyjne. Materiały pomocnicze do pracy z grupą, Wydawnictwo KLANZA, Lublin 1997.

Z. Zaorska, Dodać życia do lat. Materiały metodyczne ułatwiające organizację różnych form aktywności wśród osób starszych oraz w grupach wielopokoleniowych, Wydawnictwo KLANZA, Lublin1997.

M. Silberman, Aktywne ćwiczenia szkoleniowe. Uczenie przez doświadczenie, Wolters Kluwer Polska, 2013.

E. Babbie, Podstawy badań społecznych, Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2008.

A. Sułek Antoni, Sondaż Polski, IFiS PAN, Warszawa 2001.

M. Nawojczyk, Przewodnik po statystyce dla socjologów, Kraków 2002.

T. W. Mangione, Ankietowanie pocztowe w badaniach marketingowych i socjologicznych, Warszawa 1999.

M. Argyle, Psychologia stosunków międzyludzkich, Warszawa 1999.

E. Aronson,T.P. Wilson, R.M. Akert: Psychologia społeczna, Poznań 1997.

M. Fleischer: Ogólna teoria komunikacji, Wrocław 2007.

P. Hartley: Komunikacja w grupie, Poznań 2000.

K. Jedliński: Trening interpersonalny, W.A.B. Warszawa 2000.

I. Kurcz, Psychologia języka i komunikacji, Warszawa 2000;

Z. Nęcki: Komunikacja międzyludzka, Kraków 2000;

H. Retter:, Komunikacja codzienna w pedagogice, Gdańsk 2004.

Wiedza:

-Zna terminologię na poziomie rozszerzonym z zakresu animacji, komunikacji społecznej oraz metod kształcenia i pedagogicznych technik badawczych.

-Ma pogłębioną i uporządkowaną wiedzę o metodologii badań pedagogicznych, projektowaniu diagnoz społecznych i kulturowych oraz konstruowaniu narzędzi diagnostycznych.

-Ma usystematyzowaną i znaczącą wiedzę dotyczącą uwarunkowań procesów komunikowania się w różnorodnych sytuacjach społecznych.

- Ma rozbudowaną wiedzę na temat dydaktycznych metod aktywizujących w procesie nauczania - uczenia się.

Umiejętności:

-Potrafi integrować interdyscyplinarną wiedzę teoretyczną w celu projektowania działań praktycznych w zakresie budowania zespołu, komunikowania się, adekwatnego wykorzystania technik badawczych i stosowania właściwych aktywizujących metod kształcenia.

- Potrafi zaplanować przebieg procesu komunikacji w różnych sytuacjach społecznych.

- Umie prawidłowo dobierać, w zależności od cech osobowościowo-temperamentalnych jednostki i informacji o niej posiadanych, taktykę zachowania.

- Umie korzystać z wybranych komputerowych technik przetwarzania, analizy i gromadzenia danych z badań społecznych.

Kompetencje

-Umie pracować w grupach zadaniowych i projektowych, współtworzyć i realizować wyznaczone cele oraz tworzyć grupy zadaniowe i im przewodzić.

-Ma świadomość problemów etycznych związanych z procesem komunikacji społecznej oraz wrażliwość na kwestie etyczne.

-Ma świadomość konieczności poszerzania i aktualizowania wiedzy oraz rozwijania umiejętności z zakresu diagnozy pedagogicznej, wykorzystywania aktywizujących metod kształcenia i budowania zespołu.

Ocena egzaminacyjna z Modułu metodycznego wystawiana jest na podstawie ocen z elementów składowych. Ocena egzaminacyjna jest średnią z ocen cząstkowych (po zaliczeniu wszystkich elementów składowych Modułu).

- Praktyki w organizacjach i placówkach pozaszkolnych

( praktyki połączone z przedmiotem: Warsztat badawczy pedagoga)

- Praktyka obserwacyjno-metodyczna w placówce edukacyjnej

(praktyki połączone z przedmiotem: Aktywne metody kształcenia)