MK-Zabawa jako podstawowa forma aktywności

obowiązkowe

Teoretyczne podstawy wykorzystania zabawy w psychomotorycznym rozwoju dzieci. Zabawa jako najważniejszy rodzaj aktywności dziecka, zapewniający warunki aktywnego działania: wyrażania własnej inicjatywy, swobody działania, samodzielności i rozwijania zdolności twórczych. Zapoznanie studentów z metodyką prowadzenia różnorodnych form zabaw dla dzieci.

Teoretyczne podstawy wykorzystania zabawy w psychomotorycznym rozwoju dzieci. Zabawa jako najważniejszy rodzaj aktywności dziecka, zapewniający warunki aktywnego działania: wyrażania własnej inicjatywy, swobody działania, samodzielności i rozwijania zdolności twórczych. Zapoznanie studentów z metodyką prowadzenia różnorodnych form zabaw dla dzieci.

Istota i cechy zabawy. Zabawa małego dziecka jako działalność spontaniczna, której inicjatorem jest dziecko, oraz jako sposób organizowania pracy wychowawczej z dzieckiem.

Wpływ zabawy na rozwój procesów poznawczych (spostrzeganie, pamięć, uwaga, myślenie, wyobraźnia) i wielorakich doświadczeń stymulujących zmysły dziecka.

Stymulująca, adaptacyjna, kreatywna i korekcyjna funkcja zabaw.

Rodzaje zabaw. Zabawy swobodne i organizowane.

-zabawy manipulacyjne

-zabawy konstrukcyjne

-zabawy tematyczne

-zabawy ruchowe

-zabawy dydaktyczne

-zabawy umuzykalniające

-zabawy z elementami działań teatralnych, muzycznych i plastycznych

-zabawy sprzyjające polaryzacji półkul mózgowych według metody

Denissona i innych

-zabawy kształtujące lateralizację ciała

-zabawy usprawniające funkcje ciała. Integracyjne funkcje zabawy z

uwzględnieniem dzieci z niepełnosprawnością ruchową oraz

zaburzeniami wzroku i słuchu.

-zabawy nawiązujące do kształtowania ideo motoryki i wyobraźni

przestrzennej (alfabet ruchowy)

Bogdanowicz Z. (1968), Zabawy dydaktyczne dla przedszkoli, Wyd. PZWS, Warszawa

Franus E. (1979), Rozwój małego dziecka, Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa

Hannaford C. (1995), Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł, Wyd. „Medyk”, Warszawa

Huizinga J. (1988), Homo ludens. Zabawa jako źródło kultury, Warszawa

Okoń W. (1981), Słownik Pedagogiczny, Warszawa

Okoń W. (1987), Zabawa a rzeczywistość, WSiP, Warszawa

Radwańska M., Zabawy muzyczno-ruchowe w rozwijaniu aktywności twórczej dziecka. [W:]Karwowska-Struczyk M., Słodownik-Rycaj E. (red.)(2007), Pedagogika małego dziecka. IBE, Warszawa

Trześniowski R.( 1995), Zabawy i gry ruchowe, WSiP, Warszawa

Tyszkowa M. (1982), Aktywność dzieci i młodzieży, Warszawa

Skład A., Demel M.,(1975) Teoria wychowania fizycznego , PWN Warszawa

Skowrońska-Lebecka E.(1995) Dźwięk i gest ,Wyd „Żak”,Warszawa

Stadnicka J. (1998), Terapia muzyką, ruchem i mową, WSiP, Warszawa

Wiedza:

-student wie, jakie jest znaczenie zabawy w rozwoju dziecka

-zna formy, metody i środki nauczania zabaw dla dzieci

-zna różne klasyfikacje zabaw

-określa funkcje, cele i cechy poszczególnych zabaw

Umiejętności:

-dobiera rodzaj zabawy zgodnie z potrzebami rozwojowymi

dziecka

-organizuje zabawę zgodnie z potrzebami rozwojowymi dziecka

-rozwija zdolność do zmodyfikowania zabawy do możliwości dzieci

oraz samodzielnego jej

projektowania zgodnie z założeniami programowymi

Kompetencje społeczne:

-uwzględnia potrzebę podmiotowego traktowania dziecka, odnosi się

do niego z szacunkiem

-dokonuje wnikliwej samooceny własnych kompetencji

-permanentnie pogłębia wiedzę i umiejętności w toku

samokształcenia

-rozwija innowacyjne postawy w wykorzystaniu i tworzeniu

instrumentarium muzycznego, wielorakich przyborów

konwencjonalnych i niekonwencjonalnych.

Aktywne uczestnictwo w zajęciach.

Znajomość założeń programowych oraz samodzielnie przygotowana, udokumentowana prezentacja własnych propozycji zabaw z dołączonymi własnymi opracowaniami środków audiowizualnych i nagrań muzycznych (odpowiedni dobór muzyki),własnych niekonwencjonalnych przyborów, w oparciu o metody twórczego opracowania zabaw stymulujących ekspresję twórczą dzieci .