Polski system medialny

obowiązkowe

Przedmiot obejmuje wiedzę dotyczącą organizacji, struktury i zasad funkcjonowania współczesnego systemu medialnego w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem jego ewolucji po roku 1989 oraz rozwoju w przyszłości

Przedmiot obejmuje wiedzę dotyczącą organizacji, struktury i zasad funkcjonowania współczesnego systemu medialnego w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem jego ewolucji po roku 1989 oraz rozwoju w przyszłości. Kolejno omawiane są: prasa (dzienniki i czasopisma), kolportaż, radiofonia publiczna i komercyjna, telewizja publiczna i komercyjna, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, agencje prasowe. Poszczególne typy mediów traktowane są jako trwałe elementy systemu, tzn. pozostające względem siebie i otoczenia społecznego w układzie uporządkowanym i skoordynowanym. Szczególny nacisk został położony na ukazanie licznych uwarunkowań ekonomicznych, społeczno-politycznych i cywilizacyjno-kulturowych, w których funkcjonują poszczególne instytucje medialne. Wiele uwagi poświęca się szczegółowym zagadnieniom związanym z procesem transformacji współczesnego systemu medialnego i jego społecznymi konsekwencjami (np. komercjalizacja treści mediów).

Bauer Z., Chudziński E. – Dziennikarstwo i świat mediów. Kraków 2000.

Gluza R. [red.] – Media w Polsce. Poznań 1999.

Goban-Klas T. – Cywilizacja medialna. Geneza, ewolucja, eksplozja. Warszawa 2005.

Grzybczak J. – Społeczny klimat wokół polskich mediów w latach 1989-1999. „Zeszyty Prasoznawcze” 2000, nr 3/4.

Jakubowicz K. – Media publiczne. Początek końca czy nowy początek. Warszawa 2007.

Jędrzejewski S. – Radio-renesans. Od monopolu do konkurencji. Warszawa 1997.

Kopper G., Rutkiewicz I., Schliep K. – Media i dziennikarstwo w Polsce 1989-1995. Kraków 1996.

Mielczarek T. – Między monopolem a pluralizmem. Zarys dziejów środków komunikowania masowego w Polsce w latach 1989-1997. Kielce 1998.

Sonczyk W. – Media w Polsce. Zarys problematyki. Warszawa 1999.

Sonczyk W. – Wątpliwości związane z definicją normatywną pojęcia „prasa”. „Media-Kultura-Społeczeństwo” 2008, nr 3, s. 45-54.

Sonczyk W. – Kolportaż prasy w Polsce do roku 1989. „Studia Medioznawcze” 2010, nr 2, s. 80-88.

Załubski J. – Media i medioznawstwo. Studia i szkice. Toruń 2006.

Po ukończeniu przedmiotu (wykładu) student:

WIEDZA

1. zna historię kształtowania się systemu medialnego w Polsce

2. zna główne wyznaczniki współczesnego systemu medialnego

3. zna strukturę systemu medialnego i jej główne elementy składowe

4. zna relacje między państwem jako systemem a systemem medialnym

UMIEJĘTNOŚCI

1. umie wskazać główne cechy typologiczne mediów

2. umie określić zasady działalności mediów publicznych i komercyjnych

3. umie wskazać główne procesy dokonujące się na rynku medialnym

4. umie wskazać zagrożenia dla rozwoju mediów

INNE KOMPETENCJE

1. rozumie na czym polega społeczna odpowiedzialność dziennikarzy i mediów w społeczeństwie obywatelskim

2. potrafi w korzystny dla swego rozwoju sposób dobrać sobie optymalną ofertę medialną

W trakcie egzaminu student powinien wykazać się wiedzą na temat podstaw prawnych, struktury i organizacji oraz zasad funkcjonowania systemu medialnego jako całości oraz umiejętnością samodzielnej prezentacji i oceny różnych zagadnień szczegółowych z tym związanych

Brak